Vanochtend hoorde ik op de radio iets opmerkelijks. Zowel werkgevers als sollicitanten gebruiken tegenwoordig AI. Jawel. De bazen gebruiken kunstmatige intelligentie om personeel te zoeken, en de sollicitanten gebruiken diezelfde kunstmatige intelligentie om zichzelf aan te prijzen. Je zou bijna zeggen: laat die AI’s het gewoon samen uitvechten en laat ons mensen lekker uitslapen.
Een baas typt met een half croissantje in de hand: “Schrijf een wervende vacaturetekst voor een stressbestendige spin-in-het-web die houdt van hectiek en taart op vrijdag.” En húp, binnen vijf seconden produceert AI een tekst zo gelikt, dat zelfs de spellingscontrole met pensioen kan. “Efficiënt en strak,” knikt de baas tevreden, terwijl hij zinsconstructies bewondert die hij zelf nooit had kunnen bedenken.
Aan de andere kant van het internet zit een sollicitant. In pyjama, want dat kan gewoon tegenwoordig. Hij typt: “Maak een enthousiaste, originele sollicitatiebrief voor een functie waarvan ik zelf nog niet helemaal snap wat het inhoudt.” Binnen twintig seconden verschijnt er een brief die klinkt alsof hij geschreven is door een hypergemotiveerde carrière coach.
En jawel: hij wordt uitgenodigd. Niet door een mens, natuurlijk. Nee, een automatische tool regelt het gesprek. De sollicitant ploft neer achter z’n laptop, oortjes in, en ChatGPT fluistert real-time briljante antwoorden in z’n oor.
Vraag: “Hoe gaat u om met stress?”
Antwoord (ingegeven door AI): “Ik zie stress als een kans om mijn oplossingsgerichtheid te laten schitteren.”
De sollicitant knikt alsof hij precies weet wat hij zegt, maar vraagt zich ondertussen stilletjes af of hij oplossingsgerichtheid ooit zelf in een zin had durven gebruiken.
Aan de andere kant zit... geen mens. De AI van de baas knikt – of, nou ja, rekent tevreden – en besluit: deze kandidaat heeft de juiste woorden, een bovengemiddelde motivatieparagraaf én een foutloze opmaak. Aangenomen!
Wat betekent dit? Dat een computer een andere computer heeft overtuigd dat een mens goed genoeg is om voor een mens te werken, terwijl er nauwelijks mensen aan te pas zijn gekomen. Werk 2.0.
We zijn nog maar één software-update verwijderd van een wereld waarin AI niet alleen beslist wie we aannemen, maar ook wat we doen, hoe we ons voelen en wanneer we een teamuitje plannen. Misschien moeten we straks niet meer solliciteren naar een baan, maar naar een plekje in het algoritme. En dan hopen dat je niet op de blacklist van de AI-tool belandt.
Tot die tijd stel ik voor: laten we weer eens ouderwets praten. Met elkaar. Zonder digitale tussenpersoon. Gewoon, van mens tot mens. Om te oefenen. Voor het geval ooit de stroom uitvalt.
Reactie plaatsen
Reacties