Het Brandweermuseum aan de Struisvogelstraat in Gorinchem moet sluiten. Niet omdat er geen bezoekers meer kwamen. Niet omdat de collectie in verval was. Maar omdat de gemeente heeft besloten het pand te verkopen. Zo verdwijnt een stuk lokale geschiedenis, gevuld met herinneringen, toewijding en de geur van vroeger, omdat de cijfers schijnbaar belangrijker zijn dan betekenis. Want erfgoed? Dat past kennelijk niet meer in het financiële plaatje.
Wat ooit een leegstaande kazerne was, groeide dankzij vrijwilligers al snel uit tot een levendig museum. Elke zaterdag gingen de deuren open – gratis en met hartstocht. Geen subsidie, geen groots plan, gewoon liefde voor het vak en de stad. Een persoonlijke verzameling van brandweermateriaal werd langzaam een publieke schatkamer. Van uniformen tot foto’s, van helmen tot blusapparatuur – dit was geen stoffige opslag, dit was geschiedenis die ademde.
En dan is er nog de stoomspuit uit 1910. Niet in het museum zelf, maar wel onlosmakelijk verbonden met alles waar het voor stond. Een zeldzaam, nog werkend exemplaar – liefdevol gerestaureerd en onderhouden door oud-brandweerlieden. Hun demonstraties trokken overal belangstelling, in Gorinchem en ver daarbuiten. Niet alleen omdat het indrukwekkend was, maar omdat het eerbetoon was. Levend erfgoed, in volle vaart.
Maar nu is alles te koop. Niet omdat men dat wil, maar omdat men wel móet. Het pand moet eind deze maand leeg zijn, en wat niet verkocht wordt, moet weg. Er is geen plan B, geen echte steun. En het meest pijnlijke? Niet alleen het verlies van een collectie, maar het idee dat alles zomaar wordt afgevoerd, alsof het geen waarde heeft – behalve op papier.
De gemeente doet alsof het allemaal wel meevalt. Spreekt over “opgeslagen spullen”, alsof het hier gaat om een paar vergeten dozen in een kelder. Alsof deze plek niet is opgebouwd met jarenlange toewijding, door mensen met een brandend hart voor het vak. En waarvoor? Om de begroting rond te krijgen. Want een gezonde boekhouding lijkt tegenwoordig belangrijker dan een gezonde gemeenschapsziel.
Er lag een kans. Een kans om het museum nieuw leven in te blazen, om er een eerbetoon van te maken aan Jan van der Heyden – Gorcumer, uitvinder van de brandspuit, kunstenaar van wereldklasse. Waar anders zou zijn verhaal verteld moeten worden dan hier, op deze plek? Maar nee, ook die kans is aan ons voorbijgegaan. Te laat. Te duur. Te lastig.
Wat blijft, is het verdriet. De woede. De leegte. Een zorgvuldig opgebouwde collectie, symbool van decennia dienstbaarheid en inzet, valt uiteen. Wat er overblijft, zijn herinneringen aan wat ooit was .
Want een stad die haar verleden verkoopt, verkoopt uiteindelijk ook haar ziel. En wie alleen nog stenen overhoudt, zal zich vroeg of laat afvragen waarom die zo koud aanvoelen.
Brandweermuseum vanaf 2:50 minuten
Reactie plaatsen
Reacties