Wat bedoeld was als een verbindend en inspirerend kunstproject voor de stad Gorinchem, is opnieuw het slachtoffer geworden van vernieling. Maar dit keer is de grens bereikt. Maar liefst 18 borden van het buitenproject De Kracht van Vrede zijn omvergehaald en beschadigd, sommigen beplakt met politieke leuzen als “Stop massa immigratie”.
Fotograaf Johannes van Camp en Stadsdichter Martin Rensen zijn maanden bezig geweest om het project De Kracht van Vrede te realiseren langs de Vestingwallen. Lees wat Martin Rensen en Johannes hierover schrijven. Vooral de dader(s) adviseer ik dit goed te lezen. Schaam je en wees zo moedig om het gesprek aan te gaan.
Want dat is waar dit hele project over ging – praten met elkaar, ook als we het oneens zijn. Vooral dader(s): lees dit. "Begrijp het. En kom uit de schaduw. Anoniem mag. Maar durf tenminste het gesprek aan te gaan.”
Helaas is het financieel niet meer haalbaar om de vernielde borden te herstellen. De schade is te groot – niet alleen materieel, maar ook mentaal. Toch blijft de oproep van de kunstenaars krachtig en hoopvol: “Wij geloven nog steeds in de kracht van vrede. En dat begint met luisteren – ook naar wie het moeilijk vindt om gehoord te worden.”
Facebook bericht van Martin Rensen
Even een beetje verdrietig nieuws. Kijk, dat kunst iets los moet maken, dat is duidelijk. En omdat de intentie van de kunstenaar positief is, betekent dit niet dat de reactie daarop ook per definitie positief hoeft te zijn. Kunst mag mensen boos maken, hun frustratie aanwakkeren of het oneens laten zijn. Maar je blijft wel met je handen van andermans spullen af.
Johannes en ik hebben onze ziel en zaligheid in het buitenproject De Kracht van Vrede gelegd. Daarnaast ook financieel enorm veel in dit project gestoken. Iets wat we momenteel nog steeds moeten, omdat we helaas niet uit de kosten zijn gekomen. Maar we deden alles met liefde, voor ons mooie Gorcum. Dit project zou gaan verbinden, inspireren en mensen met elkaar in gesprek laten komen. En dat is gelukt!! Zowel Gorcumers als toeristen spraken vol lof en gaven aan geraakt te zijn door de verhalen. En daar deden wij dit voor. Met de hulp van zoveel mensen is dit het succes geworden waar wij vooraf van hadden gedroomd.
Helaas, al vanaf dag 1 zijn er mensen die anoniem hun onvrede uitten. Hier en daar een sticker, een snorretje getekend of zelfs een bord scheef of om. Wij lagen er niet wakker van, Vonden wij het jammer? Jazeker! Maar wij wilden er geen woorden aan vuil maken. We repareerden en herstelden en gingen verder met de positieve reacties die wij veelvuldig kregen. Maar er is wel een grens bereikt nu. Zoals ik eerder zei, kunst mag triggeren. Graag zelfs. En mensen mogen aangeven dat ze het bullshit vinden, het niet eens zijn met wat ze zien en horen of zelfs boos worden omdat ze er anders over denken. Wij luisteren ook graag naar DIE mensen. Want als ik 1 ding hebt geleerd van de 80 gesprekken die ik heb gehad voor dit project, is het wel dat er achter elke mening/boosheid/verdriet/frustratie een verhaal zit. En ik luister daar graag naar. Ik hoor met liefde het verhaal aan. Misschien ga ik het zelfs begrijpen. Misschien zijn we het nog steeds oneens met elkaar.
Maar nu liggen er 18 borden omver. Vernield. Dit is geen kattenkwaad meer. Met op sommige borden stickers als "Stop massa immigratie". Ik wil mij vast houden aan de kern van het project, aan de ziel, en dat is verbinden. Dus ik ga niet boos worden. Ik wil vuur niet met vuur bestrijden. Ik wil oproepen tot gesprek. Wij kunnen helaas niet weer borden overeind zetten en repareren. Financieel hebben we niet de middelen, we zitten helaas nog in de rode cijfers. Maar het is ook gewoon teveel werk, elke keer weer.
Mocht diegene die hiervoor verantwoordelijk is, dit bericht zien. Stuur mij een berichtje. Echt! Laten we praten. Het zij anoniem. Want als er 1 ding is waar ik in wil blijven geloven, is het de kracht van vrede
eigen foto's: Johannes en Martin
Reactie plaatsen
Reacties